روان‌درمانی فردی چیست
روان‌درمانی فردی فرصتی شخصی برای دریافت حمایت و تجربه رشد در موقعیتهای چالش برانگیز زندگی است. مشاوره فردی می‌تواند به فرد کمک کند تا با بسیاری از موضوعات شخصی در زندگی مانند خشم، افسردگی، اضطراب، سوء مصرف مواد، چالش های ازدواج و روابط، مشکلات والدین، مشکلات مدرسه، تغییرات شغلی و غیره مقابله کند.
روان‌درمانی فردی فرآیندی است که از طریق آن مراجعان به صورت انفرادی با یک متخصص روانپزشک یا یک روانشناس آموزش دیده در محیطی امن، مراقبتی کار می‌کنند. مشاوره به افراد اجازه می دهد تا احساسات، باورها و رفتارهای خود را کشف کنند، خاطرات چالش برانگیز یا تاثیرگذار را بررسی کنند، جنبه هایی از زندگی خود را که دوست دارند تغییر دهند شناسایی کنند، خود و دیگران را بهتر درک کنند، اهداف شخصی تعیین کنند و در جهت تغییر مطلوب تلاش کنند.
مشاوره فردی یا روان‌درمانی فردی مشاوره ای است که بر نگرانی های فوری یا آینده نزدیک فرد متمرکز است. مشاوره فردی ممکن است شامل مشاوره و برنامه ریزی شغلی، غم و اندوه پس از مرگ یکی از عزیزان یا برخورد با مشکلات در یک شغل قبل از بزرگ شدن باشد. مشاوره فردی یک بحث تک به تک بین مشاور و مراجعه کننده است که فرد متقاضی درمان است. این دو یک اتحاد، رابطه یا پیوندی تشکیل می‌دهند که اعتماد و رشد شخصی را امکان پذیر می‌کند.
تاریخچه روان‌درمانی فردی
اصطلاح "روان درمانی" از کلمات یونانی برای روح و شفا گرفته شده است. یونانیان باستان ممکن است اولین کسانی باشند که مسائل مربوط به اعصاب و روان را به عنوان شرایطی متشکل از مسائل جسمی و روانی در نظر گرفته‌اند. در آن زمان، برخی از فرهنگ های دیگر آنها را نتیجه تسخیر شیطانی می دانستند.
با این حال، درک یونانیان از مسائل مربوط به سلامت روان محدود بود. آنها فواید استفاده از کلمات تشویق کننده را هنگام صحبت با افراد مبتلا به مشکلات روانی تشخیص دادند. اما، آنها همچنین باورهایی نادرست در مورد سلامت روان داشتند. به عنوان مثال، آنها فکر می‌کردند که فقط زنان هیستری را تجربه می‌کنند. همچنین اعتقاد بر این بود که حمام کردن یک درمان موثر برای افراد مبتلا به افسردگی است.
درمان بیماری‌های روانی شدید اغلب خشن و غیرانسانی بود تا اینکه افرادی برای اصلاح شرایط در قرن هجدهم تلاش کردند. در سال 1773، اولین پناهگاه در آمریکای شمالی تأسیس شد. با این حال، افراد پذیرفته شده در این کمپ ها به ندرت مرکز را ترک می‌کردند. این منجر به افزایش پیوسته جمعیت افراد نهادینه شد. غیر معمول نبود که مراقبت در پناهگاه ها شامل استفاده از محدودیت ها و رفتار خشونت آمیز توسط پزشکان باشد.
این احتمال وجود دارد که انواع غیررسمی درمان در طول تاریخ بشر انجام شده باشد. با این حال، روان درمانی مدرن در اواخر قرن نوزدهم در اروپای غربی توسعه یافت. در این زمان، اولین آزمایشگاه برای تحقیقات روان‌شناختی توسط ویلهلم وونت تأسیس شد و «درمان سخن گفتن» زیگموند فروید، پایه‌های روانکاوی را پایه‌گذاری کرد.
بسیاری از تکنیک های درمانی در قرن بیستم شکوفا شد. این تکنیک ها عمدتاً از مکاتب فکری رایج در آن زمان الهام گرفته شده بودند. برخی از این مکاتب فکری عبارتند از روانکاوی، رفتارگرایی، شناخت گرایی و روانشناسی سیستمی. در قرن بیست و یکم، درمان‌های زیادی وجود دارد که زمینه‌های متنوعی مانند ذهن آگاهی و زیست‌شناسی عصبی را در بر می‌گیرد. بسیاری از رویکردها بر کمک به افراد در درمان برای شناسایی نگرانی های خود، تقویت رشد شخصی و توسعه مهارت های مقابله ای سالم تمرکز دارند.
اهداف و مدت روان‌درمانی چگونه تعیین می‌شوند؟
به طور کلی، هدف روان‌درمانی فردی صحبت از نگرانی های مربوط به مشکلات فردی در زمینه اعصاب و روان و کمک به درمانجویان برای بهبود، رشد، و حرکت به سمت زندگی پربارتر و از نظر روانی سالمتر است.
جلسات روان‌درمانی فردی معمولا بین 45 تا 50 دقیقه طول می‌کشد. دفعات و مدت درمان تا حد زیادی به نیازها، اهداف درمانی و پیشرفت شما بستگی دارد. بسیاری از نگرانی‌ها به آسانی با درمان کوتاه‌مدت برطرف می‌شوند و سایر نگرانی‌های مزمن یا پیچیده‌تر نیاز به تعهد طولانی‌مدت قبل از تحقق بهبود دارند.
تحقیقات نشان داده است که روان درمانی منجر به عود کمتر شرایط رایج مانند افسردگی و اضطراب با شدت متوسط می‌شود و اثرات مثبت روان درمانی خوب فراتر از تصور است. در واقع، بسیاری از مراجعان مدت‌ها پس از پایان درمان، بهبود شرایط را گزارش می‌کنند. به طور کلی، روان درمانی در برخی مواقع مؤثرتر از داروهای روانپزشکی یا درمان های پزشکی به تنهایی است که حتی ممکن است عوارض جانبی مضری ایجاد کنند. علاوه بر این، بسیاری از روش‌های درمانی مبتنی بر شواهد هستند، به این معنی که آنها تحت مطالعات تحقیقاتی و مشاهدات بالینی قرار گرفته‌اند و برای اثربخشی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته‌اند.
در طول روان‌درمانی فردی چه انتظاری باید داشت
اولین جلسه درمان اغلب بر جمع آوری اطلاعات متمرکز است. یک درمانگر با فرد تحت درمان در مورد سلامت فیزیکی، روانی و عاطفی گذشته او صحبت می‌کند. آنها همچنین در مورد نگرانی هایی که فرد را به درمان می کشاند، بحث می کنند. ممکن است چند جلسه طول بکشد تا یک درمانگر درک خوبی از موقعیت بیمار خود داشته باشد. تنها در این صورت است که می‌تواند به درک درستی از مسائل و شرایط فرد برسد و بهترین مسیر اقدام را تعیین کند.
فرد تحت درمان همچنین می‌تواند از اولین جلسه خود استفاده کند تا تصمیم بگیرد که آیا سبک درمانگر برای نیازهای او مناسب است یا خیر. یافتن درمانگری که با آن راحت هستید برای درمان موفقیت آمیز حیاتی است. مهم است که در مورد نوع درمانی مورد استفاده، اهداف درمانی، طول جلسه و تعداد جلسات مورد نیاز صحبت کنید.
بسیاری از درمانگران افراد تحت درمان را تشویق می کنند تا بیشتر صحبت ها را انجام دهند. در ابتدا، ممکن است صحبت در مورد تجربیات گذشته یا نگرانی های فعلی سخت باشد. جلسات ممکن است احساسات شدیدی را برانگیزند. ممکن است در طول درمان ناراحت، عصبانی یا غمگین شوید. با این حال، درمانگران می توانند به افراد کمک کنند تا با پیشرفت جلسات، اعتماد به نفس خود را افزایش دهند و راحت تر شوند.
درمانگران ممکن است تعدادی "تکالیف" را برای بیمار خود تعیین کنند تا به آنها کمک کنند که موضوعات مختلفی برای بحث در درمان را ایجاد کنند. افراد تحت درمان همچنین می‌توانند در هر مرحله از فرآیند سؤال بپرسند. با گذشت زمان، افراد تحت درمان ممکن است خلق و خوی مثبت تر و الگوهای فکری سالم تری داشته باشند.
افراد تحت درمان می توانند انتظار محرمانه بودن را در طول جلسات درمانی داشته باشند. اما اگر فردی در معرض خطر فوری آسیب رساندن به خود یا دیگران باشد، یک درمانگر ممکن است محرمانگی را بشکند.
